Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθεςμα πάνε τόσα χρόνιαπου σαν βιολί το σώμα σουστα χέρια μου κρατούσα
Με το ραδιόφωνο σιγάμες στ' απαλό σκοτάδιθα τρόμαζες αν ήξερεςπόσο σε αγαπούσα
Τίποτα δεν έχει αλλάξεικαι τίποτα δεν είναι όπως παλιάμένει όμως ακόμα ένα πείσμαπου δεν είναι συνήθεια μοναχά
Γέλα, γέλα πουλί μου γέλαγέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα
Het komt me voor als gisterenMaar het is all jaren geledentoen ik je lichaam als een vioolin mijn armen hield
Met de radio zachtdekte de zachte schemer je toeje zou schrikken als je wisthoeveel ik van je hield
Er is niets veranderdNiets is zoals het vroeger wastoch blijft er een soort koppigheiddat het niet enkel een gewoonte is.
Lach, lach, lach mijn vogeltje, lachlach, en het leven is waanzin
http://www.youtube.com/watch?v=sOWjLa4AsPk