Η Ωρα Που Περπατώ Στις Αναμνήσεις
Ακόμα ακούω τους ηχους σουακόμη νιώθω τα χέρια σουΚαι σήμερα ζώ μέσα στα ίχνη σουΑκόμα βλέπω την όψη σουΑκόμα αισθανομαι τη ζεστασιά σουΚαι σήμερα ζώ μέσα στην στιγμή σου
Ακόμα και στην όψη των άγνωστων που περνούν τον δρόμοΑκόμη και πάνω στα φθινοπωρινά φύλλα που προχωρούν και χορεύουν απαλά με τον αέραΑκόμη και μέσα στο αεράκι που κάποιο απόγευμα ακουμπά τα μαγουλά μουΣε όλα όσα βλέπω,ακούω και νιώθωβρίσκεσαι εσύ
Εσύ πως είσαι?Αισθάνεσαι το ίδιο με μένα?Εσύ πως είσαι?
Ακόμη και τώρα σε αισθάνομαιακόμη και τώρα ,αυτή τη στιγμή που τραγουδώσε βλέπω
Και αύριο πάλι εσένα θα δωκαι αύριο πάλι εσένα θα ακούσωκαι αύριο όλα θα είναι το ίδιο με σήμερα.
Ακόμα και σε εκείνη την παρατημένη καρέκλα στο πεζοδρόμιοΑκόμα και στο γυάλινο ποτήρι που σηκώνω ασυναίσθητα για να πιω νερόακόμα και μέσα στον καθρέπτη όπου κοιτώ τον εαυτό μουακόμα και στη μουσική που απαλά φτάνει στα αυτιά μουυπάρχεις εσύ
Τι να κάνω? τώρα θα πρέπει να με έχεις διαγράψειΤι θα απογίνουμε εμείς τώρα?
Άνοιξα την πόρτα της νοσταλγίας και οι θυμήσεις σου με ψάχνουνσυνέχεια τα μάτια μου είναι κόκκινα απο τα δάκρυαΆνοιξα την πόρτα της νοσταλγίας και οι θυμήσεις σου με ψάχνουνσυνέχεια η καρδιά μου πάει να σπάσει.