خالى
كوچه خالى بود كوچه خالىبى تو عارى از هرحس و خيالىجانم از دوريت باكرى شدهمتى كن با اين زرد شمالى
بيست سال زياد نيست عمر آدمى ستبا دستمال سياه روى چشم هاى ميشيتبا لنگه ى دزدى كفش مسجدى شده امفرار كن فرار كن فرار کن مى ميرى
مريم نشست تا كوچه خونى نشود از ترسبا چادرى سفيد و گلى از ياس شكستهآنقدر سرخ سوخت سعیدما قطعه قطعه شدیم قطعه های تكثيرى
با قسط هاى جامانده شعار مى داديمآن مرد آمد با خنده هاى مشعشع و مشكوكآن مرد كه خوب بود و حامله مى كردما سقط شديم از مادران تخديرى
ما نسل روشنى كه تا عمق خيابان سوختما هار از كتاب تا كوچه را گاز بگيريمبمبى كنار گوش مدرسه تركيدآقاى نوربخش كثافت آن ناظم تكبيرى
پيغام روشن حبس در چشم كبود تو بود مسعودبگذار بيست سال ديگر سرخبا بوى تلخ پاى چاك خورده از زندانبا هم لذيذ بشكافيم مغز آن وكيل تسخيرى
آنقدر مادرت ظرف شست كه آب شدآنقدر عكس تو را ديد و كور شداندوه بزرگى ست انبوه انتظارتو سهم زخم مرا از حبس هات مى گيرى
تو خشك شبيه نگاه در عمق غربتىناعادلانه تر از زندگى در برابر مرگآيا هنوز روى پاى خودت گريه مى كنى؟آيا هنوز لحظه به لحظه با اخبار مى ميرى؟
شليك كرد تا تو خلاصه شوى در خويشآقا "ما" زياد بود آقاآنقدر زياد كه هر چه مى كشتيم تمام نمى شدندو خون تاريخ بود ريخته از خشم آختههرچه مى دادند تمام نمى شدندپوست، رخت خواب اسيدچشم، چاله هاى منتظر"ما " تخت، روى تخت خوابيده مرده مى دادندتمام نمى شوندآن زخم ها براى مان غريبه بودسيگارم پوستش را مكيدمأمور بودم و معذورمرگ شغل شريفى نيست آقا"ما " كيف كودكى اش لبريز كينه بوداينطور بزرگ شد بى پدرانگار كه زندگى برايش حقى مسلم استمادر گذاشت بگذرد از زير كتاب، تلخبعد همسرش ديوانه شد و شعر مى نوشتما در محله اش روى رد پاى پليس مى شاشيدشورش چه مزهاى دارد آقاشور شور شورما مادرش …سردار ما را نجات بده سردار خاردار