ความหวนไห้นั้นไร้ความหมาย
เข็มนาฬิกาเหวี่ยงลูกตุ้มที่ได้ชื่อว่าวันนี้ทิ้งไปฉันเริ่มห่มคลุมอาภรณ์ เพื่อไปรับเอาวันพรุ่งนี้
ถึงกระนั้น ก็ยังคงไม่รู้ว่าจะใส่สิ่งใดลงในกระเป๋าสะพายหลังใบนี้ดี
เรียนรู้ในสิ่งสำคัญอยู่ใช่ไหม? ได้รับอะไรจากที่แห่งนั้นบ้าง?แต่หากสิ้นสุดลงแล้ว ฉันจะได้รับอะไรจากวันนี้อีกหรือเปล่า?
เธอก็คงรู้สึกเหมือนถูกบังคับให้มาเดินร่วมทางกันสินะ?
เบื้องหลังรอยยิ้มเริงร่าที่ประดับใบหน้านั้นคงมีตัวเธอที่ร้องไห้ไม่เหลือชิ้นดีซ่อนอยู่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงส่งยิ้มเรื่อยมาขอบคุณเหลือเกินที่สนับสนุนคนอย่างฉัน
การเปลี่ยนแปลงแห่งสีอ้นอันพ้นกำหนดเวลาได้เริ่มต้นขึ้นฉันอยู่ตรงนี้โดยธรรมชาติอยู่แล้วพวงแก้มที่ตอบลงคือเรื่องราวบางอย่างความช่วยเหลืออยู่ที่ไหน? ถ้อยแถลงแห่งทวยเทพไม่มีอยู่จริงหรอกหรือ?น้ำเสียงแตกพร่าแปรเปลี่ยนเป็นหยาดน้ำตาชำระล้างซึ่งความคิดเอาแต่ใจออกไปจะมุ่งสู่ที่ที่มีรัก เสียงอันแผ่วเบา และหัวใจอันเหี่ยวเฉาของเธอเพื่อแปรเปลี่ยนพรุ่งนี้และวันต่อ ๆ ไป
ประโยคที่ว่า "ความหวนไห้นั้นไร้ความหมาย" คู่ควรกับฉันแล้ว
เบื้องหลังรอยยิ้มเริงร่าที่ประดับใบหน้านั้นคงมีตัวเธอที่ร้องไห้ไม่เหลือชิ้นดีซ่อนอยู่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงส่งยิ้มเรื่อยมาขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาน
เวลาผ่านเลย แต่ก็รู้สึกเสมอว่าหัวใจของฉันยังคงอยู่ที่เดิม
จำนวนรอยยิ้มเริงร่าที่ประดับใบหน้านั้นคือจำนวนครั้งที่ฉันมอบความรวดร้าวให้กับเธอโดยที่ไม่รู้สึกตัวมาจนถึงตอนนี้อยากทำอะไรกับคนอย่างฉ้นก็ทำเสียเถอะ
ไม่สิ้นสุดลง แต่ไม่อาจไล่ตามได้ท้น