นกกา
ณ สถานที่ทิ้งขยะในยามเช้าตรู่คือเหล่านกกาสีดำซึ่งอยู่รวมกันเพื่อความอยู่รอดเราจึงพยายามก่อความศรัทธาว่ายังคงมีชีวิตอยู่บนโลกอันโศกเศร้านี้ขึ้นเป็นกองพะเนิน
เอียงคอด้วยสีหน้าอันไม่แปรผันก้นบึ้งแห่งดวงตาสีดำที่ถูกศัตรูโอบล้อมในทุกทิศทาง
กำลังหัวเราะหรือหลั่งน้ำตาอยู่นั้น พวกเธอเองก็คงไม่เข้าใจโอบกอดความเดียวดายนี้เอาไว้ เรือนกายแปรเปลี่ยนเป็นสีดำด้วยความเศร้าหมองวันใดกันที่ปีกสีดำนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวพิสุทธิ์เนื้อในคืออสุรา หากเปลือกนอกคือเทวาคนที่สร้างสิ่งนี้ขึ้นมาก็คือพวกเธอนั่นแหละ
ดูเหมือนจะเหยียดหยามกันเกินไปหน่อยแล้วเรายังคงจดจำทุกสิ่งได้ขึ้นใจว่าสิ่งใดที่ถูกพวกเธอกระทำเมื่อครั้งวันวานแม้ในวันนี้ก็ยังคงเฝ้ามองจากเสาไฟฟ้านั้น
หากหยิบยืมนามแห่งการล้างแค้นเหยียบยืนอยู่เหนือพรรคพวกของตนเองทิวทัศน์ที่ทอดมองจากตรงนั้นคงโสมมน่าดูเลยใช่ไหม
ใบมีดซึ่งถูกลับคมในยามนี้ ไม่ได้ถูกชี้นำ หากถูกช่วงชิงไปแล้วหากรู้สึกถึงความรวดร้าวแล้ว ก็จะแปรสภาพสู่สิ่งที่ไม่อาจนำกลับคืนมาไม่ว่าฉันจะเศร้าด้วยเหตุใด ก็ถือว่าได้เกิดมาในยุคนี้แล้วใช่ไหม?ไม่อาจควบคุมแม้ตนเอง ดั่งนกกาที่หลงลืมวิธีสยายปีกโบยบิน
ปีกนั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวพิสุทธิ์จะไม่ขอหยุดการโรมรัน
กำลังหัวเราะหรือหลั่งน้ำตาอยู่นั้น ก็คงไม่มีผู้ใดเข้าใจเพราะปลดปล่อยความเปล่าเปลี่ยว จึงยังคงมีสีขาวที่สมควรบอกกล่าวกับใครบางคนวันใดกันที่ปีกสีดำนี้จะไม่เป็นทั้งสีขาวและสีดำในเมื่อไม่อาจแลเห็นแม้รูปทรง ก็จงรังสรรค์มันขึ้นมาอีกครั้ง