In western lands beneath the SunThe flowers may rise in Spring,The trees may bud, the waters run,The merry finches sing.Or there maybe 'tis cloudless night,And swaying branches bearThe Elven-stars as jewels whiteAmid their branching hair.
Though here at journey's end I lieIn darkness buried deep,Beyond all towers strong and high,Beyond all mountains steep,Above all shadows rides the SunAnd Stars for ever dwell:I will not say the Day is done,Nor bid the Stars farewell.
Στις δυτικες χωρες κατω απο τον ηλιο, τα λουλουδια μπορουν να ανθισουν την ανοιξη, τα δεντρα μπορει να μαλακωσουν, τα νερα τρεχουνΟι νεραιδες τραγουδουν.Η εκει ισως ειναι νυχτα χωρις συννεφαΚαι τα χορευτικα κλαδια αντεχουν, τα αστροξωτικα σαν λευκα κοσμηματαΕν μεσω των χτενισμενων μαλλιων τους.
Ομως εδω στο τελος του ταξιδιου ξαπλωνωΣτο σκοταδι εξαπλωνεται βαθυ, περα απο ολους τους πυργους δυνατους και ψηλους, περα απο ολα τα αποτομα βουνα, πανω απο ολες τις σκιες που καβαλουν τον ηλιο, και τα αστερια που παντοτε κατοικουν: δεν θα πω πως η Μερα τελειωσε, ουτε προσφερω στα Αστερια εναν αποχαιρετισμο.