Δεσποινίς Βαλεντάιν
Σ' ένα δρόμο στενό,σ' έναν γκρι ουρανόξαφνικά παγιδεύτηκα
Μπήκα εδώ δεσποινίςκι από τότε κανείςούτε αυτός που παντρεύτηκα
Δυο ζευγάρια κλειδιάκαι μετά τα παιδιάμεγαλώσαν και φύγανε
Κι η δικιά σου η ζωήνα ρωτάει το πρωί,τόσα χρόνια που πήγανε
Δεσποινίς Βαλεντάιν,μοναξιά, κουζίνα κι ανίακι η ζωή να περνάει
Σ' ένα σπίτι αδειανό,μ' έναν άντρα ξένοκαι πια χαμένο κάθε αληθινό
Γύρεψα κι εγώ μια θάλασσα,πριν φανεί το δειλινό…
Στις εννιά και μισή,μια σταγόνα κρασίγια τη μέρα που βράδιασε
Και το μόνο κοινόβραδινό φαγητό,στην αγάπη που άδειασε
Σ' αγαπάω μου λες,μα κι οι λέξεις δειλέςτην αλήθεια σκεπάζουνε
Και για λόγους τιμήςπαριστάνουμε εμείςπως ακόμα ταιριάζουμε
Με τον τοίχο μιλώκι ας μου βγουν σε καλόόσα είπαν τα χείλη μου
Επιτέλους κι εγώ,σ' ένα χτες μακρινόνα κουνάω το μαντίλι μου
Και χαλάλι παιδιά,που φοβάται η καρδιά,το μυαλό κι η ρυτίδα μου
Κι η παλιά μου φωνήνα γελάει ζωντανήκαι να λέει στην ελπίδα μου
Γύρεψα κι εγώ μια θάλασσα,πριν φανεί το δειλινό…