Pavsilipon
Ήταν ένας άνθρωπος με όψη ταπεινή | η καταγωγή του λαϊκή | Το ‘65 υπερέβαλε εαυτόν | μήνυμα οι καμπάνες του για κάθε μικροαστόν | Μα κι οι άνθρωποι αυτοί | βλέπαν έναν φασουλή | ήταν η εποχή πολύ σκληρή | Δεν είχε του μάγκα μπόυ | ούτε ήταν από σόι | βρε καλώς τηνε την ατραξιόν | καραγκούν μπόυ | Βρήκε μια παρέα των καμπάνων και τριχών | έγινε βορά σαπιοκοιλιών | Που κρατούσαν για την πάρτυ τους την κριτική | δεν υπήρχε τότε η εξουσία της Τ.V | Και νοσταλγώ πώς να στο πω | τα γλυκά μας "σ΄αγαπώ" | Το ‘75 ξεχαστήκαν όλα αυτά | πλάνες πανωραίες | και ακτίφ κομματικά | Είχε κι ένα μπάρμπα | απ΄την Αμέρικα αυτός | βρε παιδί μου είχε γέλιο | ο δικτάτωρ Παττακός | Τότε πέσαν πάνω του | βρίζανε τη μάνα του | μια επαρχία θάνατου | Μαρξ και ήλιος πρασινί | αριστερά καράν κουνεί | μπόυ στα κάτεργα στον κάμπο | να τραβάς κουπί | Δεκαπέντε χρόνια η προσγείωση διαρκεί | μα είναι ανώμαλη πολύ | Τώρα όλοι ψάχνουν, | και μιλούν για αισθητική | βρήκαν και το κιτς | από του Κίτσου τη στολή | Κι όσο για τον Κίτσο μας | άλλοι από τον κάμπο μας | Τζίμη τον εβγάλαν και κεντούν | Του’ βαλαν μετάλλια | μα κάτι βουβάλια | θέλουν στην μπερλίνα μονοπώλιο ν΄ ασκούν | Τώρα που ξεμείναμε | στην κόψη του εικοστού | με ούτε καν πτυχίο παυσίλυπου | Μόνο σαν ημίθεοι | του παιδικού μας εαυτού | γράφουμε τραγούδια για την τύχη | ενός παιδιού | Και νοσταλγώ πώς να στο πω | τα γλυκά μας σ΄αγαπώ