Sebastian (Σεμπάστιαν)
Σαν ιδέα είναι τόσο απλή,το κερί καίγεται τόσο μόνο.Με ξαναγεννάει άψυχοσε μέρος σκοτεινό και ύποπτο.Από την άλλη όμως, αυτές οι σκέψειςφαντάζουν τόσο φωτεινές.Έλα σ’ αυτό το παράξενο μέρος,σου φυλάω μια θλίψη θανάτου.
Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,να η γραμμή, μπες στη σειρά,σε λίγο πεθαίνεις,όχι, όχι, ναι.
Τα πρόστυχα μάτια σουπακετάρουν ψυχρά,τα χείλη σου δε βγάζουν ήχο.Κι όμως παρά το λούκι της φυλακήςσε παίρνει για ένα γύρο.Μου τη βιδώνει η επιμονή σουνα υποφέρεις τόσο όσο ποτέδε θα καταλάβεις.οδήγησέ με μακριά,έλα μέσα μου,δες το μυαλό μου τρελαίνεται.
Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,κάνε με δικό μου, αγάπησέ μεμε αγάπη τυφλή.όχι, όχι, ναι.
Δε θά `σαι μόνη σου πιατώρα μαζί σου κι εγώχωρίς φόβο βυθίζομαι.Καθισμένη σ’ ένα μπαραγαπούλα μου,μοιράζεσαι την αγάπη σου.Αγγελικό μου προσωπάκι,είσαι μια σκιάκι η λάμψη είναι αόρατη.Κανένας δε σ’ έκανε ν’ αποφασίσειςαν θα παραμείνεις τυφλή.
Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν.Κατάρα, κατάρα σ’ αυτό το ταξίδιπου φέρνει αγάπη.Όχι, όχι, ναι.