Leei, Leei, Leei (Λεει, Λέει, Λέει)
Λέει, λέει, λέειλέει και καταρρέεικι ύστερα για τίποτα δε φταίειστου γκρεμού την άκρη παραπαίειλέει, λέει, λέεικάθεται στο σπίτι της και κλαίειτα παραμυθάκια της διαρρέειόμως η αλήθεια της την καίειπώς λοιπόν να μην την αγαπώ;
Λέει, λέει, λέειόλα τα μετράειστα ψηλά μπαλκόνια τραγουδάειπέφτει χαμηλά παραπατάειλέει, λέει, λέειμα όταν σταματήσουν τα ρολόγιαολ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγιαβγες λοιπόν, ψυχή μου, απ’ τα υπόγειαμπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
Οργιάζει η αγάπητου αγγέλου το φτερό(τ’ αστραφτερό)το φορώγια να `ρθών’ αναστηθώ.
Λέει, λέει, λέειπίνει και μεθάειτα μαργαριτάρια της σκορπάειτίποτα για μένα δεν κρατάειλέει, λέει, λέειμα όταν σταματήσουν τα ρολόγιαολ’ αυτά θα μείνουνε στα λόγιαβγές λοιπόν ψυχή μου απ’ τα υπόγειαμπας και δεις το φως τ’ αληθινό.
(επανάληψη στροφών 2-3-2-2)