Radevou | Ραντεβού
Στροβιλίζει τα λόγια σου, ο αέρας του χρόνουΌρθιος μένεις στη μέση της σκόνης και με κοιτάς.
Αστραπές δε φοβάσαι, τα δάκρυα λασπώνουν τα πάνταμα εσύ κανονικά προχωράς.
Στρίβεις το κλειδί, τα φώτα ανάβειςκαι με φόρα με προσπερνάς.
Μένω πίσω, με μια σπασμένη καρδιά, το άρωμα σουκι ότι παίρνει ζωή σαν το ακουμπάς.
Ραντεβού, μια το χρόνο, όποτε θες..Να μαθαίνω απ’ όσα σε κάνουν μωρό μου τα βράδια και κλαις …
Κόμπο στο κόμπο, σχοινί που δεν άντεξεκι έσπασε και έπεσες και έγειρες σ’ άλλη αγκαλιά.
Κι έμεινε ο κόσμος στυφός και μίζερος κι άδειοςΠιστεύω πια, ζω τη κακή του πλευρά.
Με στόμα κλειστό, συνωστίζομαι εδώ για να πιωμα η φωνή σου με βρίσκει, μου παίρνει τ’ αυτιά.
Σου ‘χα πει είναι θέμα ευθύνης, ντροπήςμα η ψυχή μου γυμνή στο καθρέφτη, άλλα μετρά …
Ραντεβού όπου θες, όποτε θες.Να μαθαίνω απ’ όσα σε κάνουν μακριά μου τα βράδια και κλαις ...
Μακριά σου η ζωή εχθρική. Η μνήμη σου λόγχη,που σχίζει του νου τις οθόνες στυγνή …
Τυπική μες στο πλήθος, με αμήχανο ύφος,Με ήχο σακάτη, η φωνή μου φευγάτη στεγνή.
Σε ψάχνω παντού με βλέμμα τρελού, που ξανάπιο κοντά είσαι μακριά του απ’ ότι παλιά ...
Στην ομίχλη του κόσμου απλώνεις μετάξινο νήμα,σημάδια αφήνεις που μένουν νωπά ...
Ραντεβού μια το χρόνο, όπως θες.Να μαθαίνω απ’ όσα σε κάνουν μακριά μου τα βράδια και κλαις…και κλαις …