Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
τα πρώτα εδάφη είναι χαρούμενα
τα πρώτα εδάφη είναι από σένα
καλά στρωμένα και φροντισμένα
Μα όσο πάω προς άλλα χώματα
εκεί βρίσκω του χρόνου τα παιδιά
εκεί κρύβεται, τόσο κοντά μου
τόσο αχόρταστη η μοναξιά μου
Δεν αντέχει το δέρμα εκεί κάτω
αν αγγίξεις νιώθεις τα καρφιά
όταν πιάνει η ανάμνηση πάτο
όταν φτάνει πηγάδια η καρδιά
Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
βρίσκω όλη μου την οικογένεια
κάτι θραύσματα φίλων που έσπασαν
κάτι αγάπες που τάχα ξεπέρασα
Δεν αντέχει το δέρμα εκεί κάτω
αν αγγίξεις νιώθεις τα καρφιά
όταν πιάνει η ανάμνηση πάτο
όταν φτάνει πηγάδια η καρδιά
Ποια σεντόνια εκεί κατασκότεινα
ποιοι εαυτοί που ζητάνε ταυτότητα
τόνους χώμα έχω ρίξει από πάνω
μα αυτοί είναι εκεί και τους πιάνω
Δεν αντέχει το δέρμα εκεί κάτω
αν αγγίξεις νιώθεις τα καρφιά
όταν πιάνει η ανάμνηση πάτο
όταν φτάνει πηγάδια η καρδιά (x2)
As I'm going and digging inside me
The first shores are happy
The first shores are from you
well made and cared of
But as I'm going to the other shores
there I find the year's child
there it hides, so close to me
so greedy my loneliness
The skin can't tolerate down there
If you touch you feel the spikes
And when the memory bottoms out
When the heart reaches water wells
As I'm going and digging inside me
I find my whole family
some shrapnels of friends who were broken
some loves that I allegedly overcame
Which sheets there piss dark
Which selves who ask from identity
tones of soil I've put on them
but they are there and I catch them