Ik ben oké
Er was eens een meisjeIn haar jonge jaren moest ze lerenOm op te groeien in een oorlog die ze thuis noemdeWist nooit waar heen te gaan om te schuilen voor de stormDeed me pijn om de pijn op mijn moeders gezicht te zienElke keer mijn vaders vuist haar op haar plaats zetteHoorde al het geschreeuw, ik huilde op mijn kamerHoopte dat het snel over zou zijn
Blauwe plekken vervagen vader maar de pijn blijft hetzelfdeEn ik herinner nog steeds hoe je me zo bang hieldDe kracht is mijn moeder voor al de liefde die ze gafElke morgen die ik wakker word kijk ik terug naar gisterenEn ik ben oké
Ik vraag me vaak af waarom ik al die schuld heb gedragenTerwijl jij me hebt geholpen deze muren te bouwenSchaduwen bewegen in de nacht door een scheur in de deurDe echo’s van een gebroken kind schreeuwen alsjeblieft niet meerPapa snap je de schade niet die jij hebt gemaakt?Voor jou is het alleen een herinnering maar voor mij leeft het verder
Het is niet zo makkelijk al de tekenen die je op haar nek maakte te vergetenTerwijl ik tegen de koude trappen werd gegooidEn elke dag bang was thuis te komen in angst wat ik nu weer zou zien
Blauwe plekken vervagen vader maar de pijn blijft hetzelfdeEn ik herinner nog steeds hoe je me zo bang hieldDe kracht is mijn moeder voor al de liefde die ze gafElke morgen die ik wakker word kijk ik terug naar gisterenEn ik ben oké
Dobro sam
Bila jednom jedna devojčicau njenim ranim godinama morala je da naučikako da odraste živeći u ratu koji je nazivala domomnikad nije znala gde samo da se obrati za sklonište od olujeboli me da vidim bol po licu moje majkesvaki put kad bi je pesnica moga oca postavila na svoje mestoslušajući svu dreku plakala bih u svojoj sobinadajući se da će uskoro biti gotovo
Modrice blede oče ali bol ostaje istii dalje se sećam kako si me držao u strahusnaga je moja majka zbog sve ljubavi koju je dalasvako jutro kad se probudim pogledam u prošlosti dobro sam
Često se pitam zašto sam nosila svu ovu krivicukad si ti taj koji mi je pomogao da podignem sve ove zidove koje sam sagradilasenke se noću mešaju kroz pukotinu na vratimaodjeci slomljenog deteta viče molim te ne višetatice zar ne razumeš štetu koju si učinio?za tebe to je samo sećanje ali za mene još uvek živi
Nije tako lako zaboraviti sve tragove koje si ostavio duž njenog vratakad sam bila bačena prema hladnim stepenicamai svaki dan se plašila da dođem kući u strahu od onoga što bih sledeće mogla videti
Modrice blede oče ali bol ostaje istii dalje se sećam kako si me držao u strahusnaga je moja majka zbog sve ljubavi koju je dalasvako jutro kad se probudim pogledam u prošlosti dobro sam