To madili | Το μαντήλι
Περασμένη πάλι η ώρασ’ αργοπορημένη χώραψάχνω δρόμο να διαβώκαι να πάρω λίγο φόρακαι κουράγιο να σου πωότι τέρμα ως εδώ, με κατάντησες λοφίσκο απ’ ολάκερο βουνότι κι αν νύχτες καρτερώ στο ποτήρι να σε πιωείσαι busy κι εγώ μπουζί και δε θα το καταπιώπου μ’ αφησες όλο μόνο, λέει γιατί δεν έχεις χρόνο.Η Αφροδίτη είναι στον Κρόνο κι απο σι σου δίνω πόνοείναι ανάδρομος ο Ερμής, μου πες λίγο πριν χαθείςκαι μου κούναγες hermes μαντήλι, άντε να χαθείςσιχαμένη σ’ αγαπάωόμως άλλο δε βαστάωμια στο τόσο να σε βλέπω να πονάς, μα εγώ πονάω
Μια στη χάση μια στη φέξηη καρδιά πόσο ν’ αντέξειτο μαντήλι θα σου γνέψεικαι δε θα ξανα ικετέψει
Περασμένη πάλι η ώρανα με δεις δεν έχεις ώρααπό όνειρο που ήσουντώρα μοιάζεις να 'σαι μοραμε τα αισθήματα μου παίζειςμπάλα απο φλιπεράκι, μ’ έχεις καταντήσει άπονηκαι να το τραγουδάκιπου σου γράφω για αντίοδεν το λέω για αστείομια σχέση θέλει δύο για ν’ αντέχεις λέει το κρύοεγώ όλο σιχαχωμένος, μπελαλής και σουρωμένοςτην αγάπη μου για σενα πας να μου την κάνεις μενοςεπομένως, πικραμένος, πάλι βραχοχτυπημένοςπαίρνω δρόμο σαστισμένος, λίγο παρεξηγημένοςκαι σου γνέφω το μαντήλι, όχι hermes, μα του παππού μουπου μου τ’ άφησε για προίκα για να 'χω λέει το νου μου
Μια στη χάση μια στη φέξηη καρδιά πόσο ν’ αντέξειτο μαντήλι θα σου γνέψεικαι δε θα ξανα ικετέψει