to adieksodo | Το αδιέξοδο
Μια χαραμάδα απ’ το παντζούρι λίγο φωςκι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν’ ανοίξεινιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατόςσαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει
Θέλω να βγω απ’ τ’ αδιέξοδο αυτό θέλω να βγωμα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθειατην εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζωτη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Με αναμνήσεις και με όνειρα μπορείνα `χω γεμίσει το δωμάτιο που μένωτη μοναξιά κι αν δεν τη νίκησε κανείςεγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένω
Θέλω να βγω απ’ τ’ αδιέξοδο αυτό θέλω να βγωμα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθειατην εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζωτη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια