Rómeó Og Júlía
Upp í risinu sérðu lítið ljósheit hjörtu fölnuð rós.Matarleifar bogin skeiðundan oddinum samviskan sveið.
Þau trúðu á drauma myrkrið svalt,draumarnir tilbáðu þau.Fingurnir gældu við stálið kalt,lífs vökvan dælan söng.
Draumarnir langir runnu í eittdofin þau fylgdu með.Sprautan varð lífið, með henni gátu breitt,því sem átti eftir að ske.
Upp í risinu lágu ófu sinn vef,óttann þræddu upp á þráð.Ekkert gat skeð því það var ekkert ef,ef vel var að gáð.
Hittust á laun - lék´ í friði og róí skugganum sat Talía.Hvítir hestar drógu vagninn meðRómeó, við hlið hans sat Júlía.
Trúðu á drauma-myrkrið svaltdraumarnir tilbáðu þau.Rómeó - Júlía,Rómeó - Júlía.
Þegar kaldir vindar haust sins blása,naprir um göturnar.Sérðu Júlíu standa bjóða sig hása,í von um líf í æðarnar.
Því Rómeó villtist inn á annað svið,hans hlutverk gekk ekki þar.Of stór skammtur stitti þá bið,inn á klósetti á óþekktum bar.
Hittust á laun - lék´ í friði og róí skugganum sat Talía.Hvítir hestar drógu vagninn meðRómeó, við hlið hans sat Júlía.
Trúðu á drauma-myrkrið svaltdraumarnir tilbáðu þau.Rómeó - JúlíaRómeó - JúlíaRómeó - JúlíaRómeó - Júlía