To ftoxopaido
Τη δύναμή σου πουλάς σ’ ένα γιαπίφορτώνοντας τσιμέντο και λάσπη το κορμίκλειδώνεις σπίτι με πόνο την καρδιάκαι κατεβάζεις τα ρολάκαι στα όνειρα σιωπήζητάς ελευθερία "Αέρα" "Αλβανία".
Ο πόνος σου με γκόμενας μορφήαυτό που για άλλους είναι καθημερινή ζωήα ειν’ η τσέπη άδεια κι η κούραση σφυρίθέ μου θα τόθελες θα τόθελες κι εσύλιγάκι να γλεντήσεις σαν άνθρωπος να ζήσεις.
Συνήθισες να περπατάς σκυφτάκι ο ινστρούχτορας σου φέρεται γλυκάδύναμη κόμμα, αγώνας και φωτιάκι ο κουλτουριάρης στα μπάρ να σ’ αγαπάόταν το βράδυ η μοναξιάτα σώβρακά σου πιτσιλά.
Σε μια σκοπιά στο Ελληνικό στρατόστραβός ανώνυμος του δεκανέα Κ.Ε.Β.Ο.Πκοιτάς με δέος ένα τυχαίο φρικιόνα φεύγει τρέχοντας απ’ τον τρελογιατρόκουνώντας το χαρτάκιτο I5 το μικράκι.
Σε φάμπρικα πιάνεις δουλειάμα κάποια ανύποπτη και σκοτεινή βραδιάαναρχικοί βάζουν φωτιάτ’ αφεντικό σου πανικός ... χωρίς λεφτά...ένα θηρίο σε καλεί... νιώθεις μια άγρια ηδονή.
Άνεργος τώρα ζητάς καινούργια αρχήμε σλήπιν μπαγκ στον ώμο φίλος από παιδίκουτσά στραβά σου λέει τη βγάζω καθαρήμα είναι δικιά μου δικιά μου η ζωήκι εσύ να περιμένειςμε γνώση ότι πεθαίνεις.
Εφημερίδα ... φωτογραφία μικρή,μιλάει για σένα για κάποιον πωλητήήτανε βράδυ, ήτανε κι η βροχήτ’ αφεντικό παρθένα, στο πρώτο της φιλί"με λήστεψε" τους λέει "το πιο καλό παιδί".
Ο αλέκτωρ λάλησε την τρίτη του φορά,το κόμμα τώρα σε διαγράφει βιαστικά,οι σύντροφοί σου ; "μα ήταν φύση αναρχικιά""αυτά, απ’ τ’ άλλα, εκείνα,συμβαίνουνε κι αυτά"Μνήμες, καπνός, αμφιβολία καμιά.Μονάχ’ ακόμα μία, ...μελανιάσε μιας εφημερίδας τη γωνιά.