Η ουρά του Αλόγου (H oura tou alogou)
Ο καβαλάρης τ” άλογο το “χε μες στην καρδιά του.Που να “βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ” τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνεςο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ” εύρω ή θα μ” εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαντο σκελετό και την ουρά μονάχα που τ” αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που “μαθε στην Κρεμόνανα φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,την πήρε κι έφτιαξε μ” αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν” ανοίξει παραθύριτην Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί “ταν λαουτιέρηδες που θέλαν” παρακάλιαήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.Θέλω ν” ακούσω απ” τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,ταιριάζει στο σαγόνι του, τ” όργανο με καμάρι,και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύειακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει