Kalos ir8es para3ene ston topo mou
Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχήγια να σου φτιάξω μια παράξενη αρχήκαι να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σουπου έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιόσ' ένα αιώνια ποτισμένο απ� το κρασί καπηλειό,μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μουπου ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ� όνειρό μου.Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σουπου 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσουαν σε πειράξει τόσο που ντραπείςπουθενά να μη τη πεις.
Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μουάραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιειςσυγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θεςκουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ� τις σκιέςσα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.
Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριάμε φέραν πίσω δυνατές φωνέςκαι κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντάέχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.
Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδαπως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάςαπό άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδααυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.
Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμακαι με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμασ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.γι'αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιέςσαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσωμια προσευχή σ� ένα περβόλι με ελιέςδε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.
Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματακι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής
Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματαάκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:Αφού φωνάζουν όλοι αυτοίκι αφού σκοτώνουν στ� όνομα μουπες αναβάλλεται η γιορτήπάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκεδε κάνει στάση Γολγοθάπες ο παράξενος πως χάθηκεκι έφυγε οριστικά
Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρωπρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλούή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρωκαι πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.
Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένογια να μπορέσεις την αλήθεια να τους πειςκάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνεςαυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνεςκαι δεν ήξερα τίποτα εγώ.
Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνιασα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτεςενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.
Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μουπροτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρόαυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλόκαι θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκανόταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανόκι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.
Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψεγια την ανημποριά μου βρήκες σκοπόπάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψενα τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:Αφού φωνάζουν όλοι αυτοίκι αφού σκοτώνουν στ� όνομα σουθα πω αναβάλλεται η γιορτήπας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκεδε κάνει στάση Γολγοθάθα πω ο παράξενος πως χάθηκεκι έφυγε οριστικά.