Господин съдия
Омръзна ми да има забрана над всичкоИ да ми вържеш езика господин съдия не ще се спреАко ще да дойде жандармерията, полицията от участъкаМислите са ми навсякъде, не ще се поберат в затвора...Идват дни, в които лежа на земятаДруги дни съм най-великият на светаДаже да създадат нови закониДумите излитат, а написаното е за вечни временаИ да мълчиш и да не мълчиш не ставаДаже езика да спре господин съдия, духът в тялото не ще се спреИ да пишеш и да не пишеш не ставаНе поставяй забрани на писалката, не ще стои сама.
Αγαπητέ Κύριε
Είμαι διαμαρτύρονται για όλες τις απαγορεύσεις.Αγαπητέ Κύριε, αν δένουν τη γλώσσα μου, δεν σταματά ποτέ.Αφήστε το χωροφύλακας και αστυνομικός προέρχονται από το γραφείο.Αλίμονο! Οι σκέψεις μου είναι πρόσφυγες. Κρατούν τρικούβερτο γλέντι.Μερικές φορές, εγώ ο ίδιος ισοπεδώνω στο έδαφοςΜερικές φορές σάχη μου γυρίζει γύρω από την ηλικίαΑκόμα κι αν κάνουν νόμους ξανά και ξανάΕκφράσεις ξεθωριάζει, γραφή παραμένει σε δύο κόσμους, αλίμονο!Αν σιωπούν, υπάρχει τρόπος. Αν δεν σας, υπάρχει τρόπος.Εάν η γλώσσα σταματά αγαπητέ Κύριε, η καρδιά στο σώμα δεν το κάνει.Αν γράψετε, δεν υπάρχει τρόπος. Αν δεν το κάνετε, δεν υπάρχει τρόπος.Μην πάρετε τα μέτρα για το γράψιμο. Ποτέ δεν κρατάει ακόμα.