tis gerakinas gios
Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,ούτε φως για να διαβάσωτο γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μουΚαλοκαίρι κι είναι κρύοένα μέτρο επί δύοείναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου
Μα εγώ δε ζω γονατιστός,είμαι της γερακίνας γιοςΤι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγέςεγώ αντέχω τις φωτιέςΜάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις
Ένα ρούχο ματωμένοστρώνω για να ξαποσταίνωστο υγρό τσιμέντο, ωχ, μανούλα μουΣτο κελί το διπλανό μουφέραν κάποιον αδελφό μουπόσο θα τραβήξει, ωχ, μανούλα μου
Μα εγώ δε ζω γονατιστός...