Hanomai (Χάνομαι)
Έχει πανσέληνο ξανά,ματώνει το φεγγάριστην άδεια νύχτα μουκαημοί στο μαξιλάρι.
Τ’ αστέρια πέφτουνε ψηλά,μα τι ευχή να κάνωχάνει την πίστη η καρδιάστον πόνο επάνω.
Θεέ μου, πώς αργούν τα ξημερώματα, τα χρώματα.Οι αναμνήσεις γίναν στα χαλάσματα, φαντάσματα.
Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς,θέλω να γυρίσεις πάλιστης καρδιάς μου τ’ ακρογιάλι.Χάνομαι κι εσύ δε με πονάς,βάζεις παύλα και τελεία,η ζωή μου τρικυμία.Χάνομαι στα άγρια νερά…
Κυλούν τα δάκρυα βροχή,στα χείλη η αλμύρασαν του αντίο το φιλίπου δε σου πήρα.
Θεέ μου, πώς αργούν τα ξημερώματα, τα χρώματαοι αναμνήσεις γίναν στα χαλάσματα, φαντάσματα.
Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς,θέλω να γυρίσεις πάλιστης καρδιάς μου τ’ ακρογιάλι.Χάνομαι κι εσύ δε με πονάς,βάζεις παύλα και τελεία,η ζωή μου τρικυμία.Χάνομαι στα άγρια νερά…
Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς,γύρνα πίσω και ορκίσουπως θα είμαι η ζωή σου.Χάνομαι που δε μ’ αγαπάς…