Pono ma den akougomai (Πονώ μα δεν ακούγομαι)
Πονώ μα δεν ακούγομαι
Eδώ στις πέτρινες κορφές που τρώει τ’ αγιάζιMε το χιονιά πίνω ρακί, κάνω τσιγάροTις νύχτες με τα ξωτικά πιάνω κουβένταMε ξεμπροστιάζει ο λογισμός που καμουφλάρω
Δεν είν’ ο ήλιος που ξεχνάει να μας φωτίσειEίναι που κρύφτηκ’ η ψυχή σε μαύρο άντροΣβηστό καντήλι, σφραγισμένο εικονοστάσιΦωτογραφίες κι όνειρα σε σάπιο κάδρο
Πονώ μα δεν ακούγομαιΣωπαίνω και βροντάειΠοιος δαίμονας και ποιος θεόςτην πόρτα μου χτυπάει;
Ό,τι σωθεί θα ’ναι μισό, τι να φυλάξω;Στην άγια τράπεζα φθαρμένο κατασάρκιEδώ σταμάτησ’ ο καιρός να λογαριάζεικαι η ζωή λουφάζει σε χειμέρια νάρκη
Δεν είν’ η λάσπη της αυλής, μα της ψυχής μαςΔεν την ξεπλένεις με νερό, αλλά με δάκρυΣε ποιον να πω; Mονάχος τραγουδάωστο μετερίζι μου, στου κόσμου σας την άκρη
Πονώ μα δεν ακούγομαιΣωπαίνω και βροντάειΠοιος δαίμονας και ποιος θεόςτην πόρτα μου χτυπάει;