Di' Efhon (Δι' ευχών)
Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιέςτην τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνασαν τις παλιές αμαρτωλέςπου δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα
Κάτω απ’ την άρρωστη βροχήστις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγείατο μαύρο λάδι απ’ τη ψυχήδεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία
Δι’ ευχών των αγίων ημώνστους ναούς των μεγάλων λυγμώνΔι’ ευχών των αγίων της γηςορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαιςπου μπορείς σ’ αγαπάω να λεςΔι’ ευχών των αγίων κι αείμε Θεού πνοή
Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνόκι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτραπου εγώ να τρέξω ξεκινώμεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα
Με χαραγμένα τ’ αρχικάόνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχηκαι μ’ ένα δέμα ελληνικάθα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.
Δι’ ευχών των αγίων ημώνστους ναούς των μεγάλων λυγμώνΔι’ ευχών των αγίων της γηςορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαιςπου μπορείς σ’ αγαπάω να λεςΔι’ ευχών των αγίων κι αείμε Θεού πνοή