Ακρίτας όντες έλαμνεν (Ακρίτας όντες έλαμνεν)
Ακρίτας όντες έλαμνεν σην παραποταμέαν,Επέγνεν και έρτον και έλαμνεν την ώραν πέντε αυλάκια.Επέγνεν και έρτον και έσπερνεν εννέα κότια σπόρον.Έρθεν πουλίν και εκόνεψεν ση ζυγωνί την άκραν.Σκούται και καλοκάθεται ση ζυγωνί τη μέσεν.
Ακρίτας:
Οπίσ' πουλίν, οπίσ' πουλίν! Μην τρως τη βουκεντρέαν.
Και το πουλίν κελάηδεσεν με άνθρωπί’ λαλίαν.
Άνθρωπος:
Ακρίτα μου ντο κάθεσαι, ντο στέκεις και περμένεις;Το ένοικο σ' εχάλασαν και την κάλη σ’ επαίραν.T’ όλον καλλίον τ’ άλογο σ’ στρώνε και καβαλκεύνε.Kαι τ’ άλλα τα καθέτερα τρέχνε και χλιμιντίζνε.
Ακρίτας παραθύμωσεν, Ακρίτας εθερέθεν!Κάρφωσεν το βουκέντριν ατ’ και έστεσεν τα βούδια τ'.Όλια τ' όρνεα φοβερίζ', τ' όρνεα και τα ραχία.Τους κλέφτες εφοβέριζεν να μην κλέφτνε τη μιν ατ'.Τσι λύκους εφοβέριζεν να μην τρώγνε τα βούδια τ'.Τα πουλία φοβέριζεν να μη τρώγνε το σπόρον.Αφήν’ και πάει Ακρίτας ιμ', ο κρίαρον Ακρίτας!Ευρήκ’ τα πόρτας ανοιχτά, τα παραθύρια ακλείδια.Πάει και ευρήκ’ τους μαύρους ατ’ στέκνε και χλιμιντίζνε.
Ακρίτας:
Τσ’ αστράφτει σην Ανατολήν, να ’βρίεται ση Δύσην;Σον Θεόν έσουν ε μαύροι μου! Τσ’ εφτάν’ και κοντοφτάνει;
Κανείς, κανείς κ’ έλαλεσεν, κανείς κ’ επελογέθεν.Και το γιαγούζιν τ' άλογον λαλεί και απολογάται.
Γιαγούζιν τ' άλογον:
Ασά κρυφοταΐσματα σ’ εφτάνω, κοντοφτάνω!
Απάν σ’ ατό ελάγγεψεν, εχπάστεν κ’ έχ’ και πάει.Βιτσοκοπά το μαύρον ατ’ να φτάν’ και κοντοφτάνει!Ακρίτας ιμ’ πριν να προφτάνει, η κόρ’ έρθεν και εδέβεν.Ουτζόπουλα επέντεσεν απάν σο σταυροδρόμιν.
Ακρίτας:
Σον Θεόν έσουν ουτζόπουλα! Πουθέν χαράν εδέβεν;
Ουτζόπουλα:
Κάθαν ώραν χαράν διαβαίν, κάθαν ημέραν γάμος.Άμον τ’ ατώρνον τη χαράν άλλο χαράν κ’ εδέβεν.Κάθαν τζατζίν μαλλίν κρατεί, κάθαν λιθάριν αίμαν.
Βιτσοκοπά το μαύρον ατ να φτάν' και κοντοφτάνει!Ακρίτας ιμ’ κ’ επρόφτασεν, η κόρ’ έρθεν και εδέβεν.Επήγεν και εταγιάνεψεν ση δέβας το γεφύριν.Εκεί κάθουνταν Έλλενοι και ατόναν φοβερίζνε.
Ακρίτας:
Δεβάστε εμέν ε Έλλενοι, την δέβαν ας διαβαίνω!Ο μαύρο μ’ έν νέον πουλάρ’, χωρίς ταΐν κί μένει!Και η κάλη μ’ νέον κόρασον, χωρίς τ’ εμέν κί στέκει!
Έλλενοι:
Τον θάνατον ατ’ κί νουνίζ', την κάλην ατ’ θυμάται.
Ακρίτας:
Αν κρούω και σκοτώνω σας θα λέγνε με φονέαν.Και αν κί σκοτώνω σας εγώ, θα λέγνε εφοβέθεν.Καλλίον κί σκοτώνω σας και ας λέγνε εφοβέθεν.
Κλώσκεται σύρ’ το μαύρον ατ’ και σο βαθύν λιμνίτσιν.Βιτσοκοπά το μαύρον ατ’ να φτάν’ και κοντοφτάνει!Επήγεν και εταγιάνεψεν και σου Καστρί την πόρταν.Ο μαύρον εχλιμίντιξεν και ο Κάστρον όλ’ εσείεν!H κόρ' επαραγνώριξεν, είπεν:
Έρθεν Ακρίτας!
Ακρίτας:
Ανοίξετε εμέν ε πορτάρ’, ανοίξτεν κι ας εμπαίνω!Ο μαύρο νέον πουλάριν έν, χωρίς ταΐν ’κί μένει!Η κόρ’ νέον κόρασον έν, χωρίς εμέν κί στέκει!
Ένοιξαν ατον οι πορτάρ’, εμπαίν’ απέσ’ Ακρίτας.Άλλοι σκαμνία δίγν' ατον, άλλοι καυκίν απλώνε.Και σο σκαμνίν ατ’ κάθεται και το καυκίν επαίρεν.
Οι πορτάρ':
Γιά σους, γιά σους Ακρίτα μου και μη πολυλογίζεις.Αδά μεγάλον στράτεμαν εσέναν κυνηγάει.
Έσυρεν το σπαθίτσιν ατ’ ασό χρυσόν θεκάριν!Χίλιους εμπροστά τ’ εσκότωσεν και μύριους από πίσω!Άλλους τρακόσιους Βάραγγους ση Δέβας το γεφύρι!Επαίρεν την κόρ' και έφυεν εννέα πουρνοβράδια.Έβγαλεν άσον κόλφον ατ’ απ’ όλια τα γενναίας.
Ακρίτας:
Γιά φά κόρη, γιά φά κόρη και ορίαξον τα στράτας.
Ακρίτας επεκούμπιξεν, έναν ύπνον επαίρεν.Η κορ’ τέρει το πέραν και αν φουσάτον κατηβαίνει.Εντρέπεται να λέει ατον φουσάτον κατηβαίνει.Τα δάκρια τ’ς εκατήβαιναν σ’ Ακρίτα την καρδίαν.Εγνέφιξεν και Ακρίτας μου ασό γλυκύν τον ύπνον.
Ακρίτας:
Κόρη, εκείν’ που έρχουνταν, κανέναν κ' εγνωρίζεις;
Κάλη του:
Μπροστά που έρται ο καβαλάρτς ομιάζ’ να έν ο κύρη μ’.Και εκείν’ οι μαύροι αλογάντ’ ομιάζ’ να είν’ τ’ αδέλφια μ’.Και εκείνε η γερανόφορος ομιάζ’ να έν η μάνα μ’.