Terma | Τέρμα
Νύχτα κενή Θησείο – Γκάζινύχτα αφιλόξενη σου μοιάζεισε έρημα σπίτια και κολώνεςοι διαλυμένες μας εικόνες..
Στα νοερά σε ανακρίνωτη μοναξιά μου όλη πίνωκαι σαν καβγάς σε καφενείομες στο μυαλό μου παίζουν δυό φωνές..
Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρματην άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίματη θύμησή σου εγκαταλείπωαφού το ίδιο δε σου λείπω..
Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρματην άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμακι αν το παράπονο με πάειδε στη χρωστάω τέτοια χάρη..
Λευκό χαρτί σε ρίχνω πιαστου αναπτήρα τη φωτιά..
Κόντρα καιρό στην ανηφόραεσύ στα απορριμματοφόραμαζί με τ' άλλα τα σκουπίδιαχωρίς αρώματα στολίδια..
Mε τ' αύριο σβησμένο φάροσαν το βρεγμένο μου τσιγάροθα περισώσω το αντίοΚαι μια θα ακούω από τις δυό φωνές..