Imię Twe

Imię twe — ptaszyna w ręku,Imię twe — sopelek w ręku.Jedno jedyne ust poruszenie,Imię twe — drgnienie,Piłeczka w biegu schwytana,Srebrna pieśń dawno słyszana.

Radość moja, tak wielkaZ łaski bożej, póki zorza,Nie dogoni zorzy.

W słabym odgłosie nocnego bieguHuczy twe imię, jak pieśń w szeregu,I po imieniu nie zawołam,Rąk nie wyciągnę ku Twej stroniePrzed świętością woskowego czołaTylko z daleka się pokłonię

Imię twe, ach — czyż można !Pocałunek w oczy, z ostrożna,W maleńkie, głośno bijące serce...Imię twe — pocałunek w śniegu kobierce...

Beznamiętny — za mym oknem, cały w zorzy,Po śniegu idziesz, który kroki głuszy,Cudowny zesłanniku boży,Światłości cicha mojej duszy.Pod powolnym śniegiem stojąc,Klęknę w zapatrzeniu pokornymI w najświętsze imię twojeUcałuję śnieg wieczorny.

W owym miejscu, po którym wyniośleTy przyszedłeś w ciszy śmiertelnej,Światłości cicha — boży pośle —Mej duszy władco niepodzielny.

Na duszę twoją nie nastajęI nic ze mnie na twej drodze nie stanie.Ręki, która przeźroczysta się zdaje,Nowym gwoździem nie zranię.

Źródlane, lodowate, błękitne potoki...Z twoim imieniem sen głęboki...