Metanastis (Μετανάστης)
Τα χέρια του ειν' η φωνήφωνή δυνατή πουδεν λέει πως πονεί.Χιόνια και βροχήη ματιά του θολήκαι κλεισμέν' οι ουρανοί.
Στη ξενιτιά οι σκιές τον βαραίνουνλίγα λιόδεντρα, μαύρο ψωμί.Χιόνια και νεράκαι χαμένη χαράτο παράπονο υφαίνουν.
Μάνα μου μαύρο μαντίλιπόρτα στον ήλιο ανοιχτήκράτησε δυόσμο στα χείληαύριο έρχεται γιορτή
Θα ρθω στο θέρος, στον τρύγοθα μπω στ' αλώνι ξανάόλο κινάω για να φύγωτα χέρια μου αδειανά.
Ψεύτρα η προκοπήδεν του το 'χανε πεικι ο καημός του ντροπή.Πίσω στα παλιάδάκρυα και φιλιάκελαηδούν τα πουλιά.
Το κυπαρίσσι που δέρνουν οι ανέμοιστου πατέρα την πέτρα φωτιά.Κλείσε την πληγήο καιρός που αργείκι η καρδιά περιμένει.