I prosefchí tis parthénou (Η προσευχή της παρθένου)
Μ’ είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμμίααπ’ την Υπάτη το `σκασα και πήγα στη Λαμία.Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραίαπως το `παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνηγι’ αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη.
Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφωμα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραίαπως έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.Το γαρ πολυ του έρωτος γεννά παραφροσύνηγι’ αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι.
Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθοςπήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.Κι απ’ το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ’ τον Κοσμά στον Πάνοπελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνητο διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη.