Στου Γιαννη Αγγιάνη τη πόλη
Είχα ένα όνειρο να πάω κι εγώ όπως όλοιστων ποιητών και των ρομαντικών την όμορφη πόλη·στο ξακουστό Παρίσι το χιλιοτραγουδισμένοπου κάθε ερωτευμένος το ‘χει κρυφό απωθημένο.Κάθε μεγαλωμένος με τα γαλλικά του και τα πιάνα,ονειρεύεται μια βόλτα αγκαζέ στο Σηκουάνα.Να, ρε μάνα, τα κατάφερε και η αφεντιά μου,μόνο που είχα το μονόχνοτο τον άντρα μου κοντά μου.Με κρεμασμένα μούτρα, γιατί έπρεπε κι αυτό να το ζήσει·ίσως το πρώτο μου και τελευταίο τανγκό στο Παρίσι.
Απ’ την αρχή ήτανε κάπως, ήμουνα λίγο εκτόςγια όσα θα ’βλεπα στην Πόλη του Φωτός.Είδα χαρούμενους τουρίστες στα Ηλύσια πεδίαπαντού σημαίες γαλλικές – τι κοροϊδία!Είδα γνωστούς αριστερούς με κρασί και πατέ,είδα να με κοιτάν δυο μάτια από μια μπούρκα στο σιτέ,είδα έναν κλόουν σε τσίρκο που έμοιαζε του Σαρκοζίκαι μια αφίσα του Λεπέν με χοιρινά μαζί,είδα ένα stencil στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη«δημοκρατία μ’ εκπτώσεις ελάτε να ψωνίσετε όλοι».
Τώρα οι Άθλιοι στου Γιάννη Αγιάννη την πόλησε τσιμεντένια μπουντρούμια στριμωγμένοι είναι όλοι·γομωμένο φυτίλι από στουπί σε μπουκάλιγίνεται κάθε περήφανος που σηκώνει κεφάλι.Μια ανάσα δρόμο από την Πόλη του Φωτόςμνήμες σέρνονται να θαφτούνε εκτός.Πίσω απ’ την όμορφη παριζιάνικη εικόναείδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.
Κάτω απ’ του Άιφελ τον πύργο μίλησα αγγλικά για λίγοκαι κάποιοι μου προτείνανε καλύτερα να φύγω.Ποιος να μου το ’λεγε, πως απ’ την πρώτη κομμούναθα ξεπέφταν να φροντίζουν μια πατρίδα γουρούναΕίδα την Εσμεράλντα σε σκαμπό ρουστίκτον Κουασιμόδο ντυμένο από λουσάτη μπουτίκ,είδα κι ένα όνειρο λίγο πριν τα χαράματα:την Τιτίκα και τον Μάριο στα οδοφράγματα …Άκου πράγματα! τώρα εδώ γυρνάν το κεφάλισ’ όποιον ανάβει φυτίλι από στουπί σε μπουκάλι,ζητωκραυγάζουνε Γάλλοι με Αλγερινού το γκολυπό το βλέμμα στο κάδρο του εθνάρχη Ντε Γκωλ.Είδα που πίναν οι διάσημοι ζωγράφοι τον καφέ τους,είδα που κάνανε οι βασιλιάδες το μπιντέ τους,μα πίσω από την ανοιξιάτικη παριζιάνικη εικόναείδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.