To paidi me to tabourlo | Το Παιδί Με Το Ταμπούρλο
Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτοΈνα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.Τι ψυχή βασανισμένη να `ταν άραγε;
Ταμ ταμ ταμ ταμΗ γειτονιά του δεν το κράταγε.Ταμ ταμ ταμ ταμΤους δρόμους πήρε και περπάταγε.Ταμ ταμ ταμ ταμΚαπνός τριγύρω δε φαινότανεΤαμ ταμ ταμ ταμΜα κάπου πόλεμος γινότανε.
Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματαΣ’ όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.
Ταμ ταμ ταμ ταμΚανένας τόπος δεν τον χώραγεΤαμ ταμ ταμ ταμΣτις ερημιές μακριά προχώραγε.Ταμ ταμ ταμ ταμΟύτ’ ένα φύλλο δεν κουνιότανεΤαμ ταμ ταμ ταμΜα κάπου πόλεμος γινότανε.
Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτηταΣε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε,Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμΜε τ’ άγριο νύχι του σημάδεψεΤαμ ταμ ταμ ταμΚαι μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε.Ταμ ταμ ταμ ταμΤ’ αγόρι λες ονειρευότανεΤαμ ταμ ταμ ταμΜα γύρω πόλεμος γινότανε.
Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξεΣτη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε.Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητουΚαι τ’ αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του.
Ταμ ταμ ταμ ταμΤης γης ο κόρφος δεν τον χώρεσεΤαμ ταμ ταμ ταμΣτον ουρανό βαθιά προχώρησεΤαμ ταμ ταμ ταμΤαμπούρλο πια δεν ακουγότανεΤαμ ταμ ταμ ταμΜα πάντα πόλεμος γινότανε.Ταμ ταμ ταμ ταμΤαμπούρλο πια δεν ακουγότανεΤαμ ταμ ταμ ταμΜα πάντα πόλεμος γινότανε.