Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας
Εγκλωβισμένος σε μια ιδιότυπη προσωπική μαρμόταΔαμάζω τον εαυτό μου και πάλι στα μισοσκόταδαξένος ευάλωτος γυμνός κι εκτεθειμένοςάλλος ένας Αχιλλέας ακρωτηριασμένοςΜετάφρασέ το, κάνε την ετυμολογίαΔεν θέλω άλλη μία οδηγία γι' άλλη μια Ωγυγίααπό το δέρμα ως το τέρμα κόβω την προσωπική μου Αχίλλειο πτέρνανα μην έχω πια καμία αδυναμίαέτσι ώστε να νιώσω λίγο άτρωτος και πάλιΝιώστε. Ξέρω πως η ζωή έχει γνώμη άλλη.σαν της Λερναίας Ύδρας το κεφάλιγια κάθε πτέρνα που κόβω μια κι άλλη μια νέα θα ξεπροβάλλει, μα χαλάλιάσε με να τις πριονίσωγιατί αν φοβάμαι ότι θα με πληγώσεις πως να σ' αγαπήσω;τις παλιές αδυναμίες αφήνω πίσωκι είστε όλοι καλεσμένοι να με κάνετε καινούριες να αποκτήσω
Κι αφού τον φόβο θέλει να νικήσειπρέπει τον εαυτό του να αντιμετωπίσειδεν περιμένει πια να έρθει η αυγήσηκώνει μόνος του τον ήλιο να βγει για να φωτίσειΑδυναμίες έχει πριονίσειδεν φοβάται πια ότι και να προκύψεικουτσαίνει μα πατά και πάλι στη γηκι αναζητά κάθε παλιά του πληγή για να τη σβήσει
Βρίσκω όσα κι αν χρειάζομαι ερεθίσματα, βγάζω τα πορίσματαακρωτηριάζομαι και απορείςμε τα όσα γράφω είναι τα στερνά μου χαιρετίσματαστον πόνο που από πάνω μου φεύγει με τα ρινίσματα του σώματοςΒασιλεύω στους τυφλούς αόμματοςμέχρι να βρω το φως στο σκοτάδι κάθε βιώματοςμε κέρματα λίγα στην τσέπη για το ταξίδι με τα τέλματακαι γύρω μόνο αίματα απ' τα πέλματα που κόπηκανγια τις συγνώμες που δεν ειπώθηκανγια ανθρώπους που δεν δόθηκανδάκρυα που δεν ειδώθηκαν στην κόρηο Αχιλλέας πέταξε το δόρυ και κουτσαίνοντας πορεύτηκε για κάποιο ανηφόριμόνοι..εγώ η αχίλλειος πτέρνα, το πριόνιτο σώμα από την αιμορραγία να κρυώνειο φόβος που ακρωτηρίασα να με λυτρώνεικι ένας νέος που δειλά-δειλά φυτρώνει (φυτρώνει)