I yvreopompi (Η υβρεοπομπή)
Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπωνΠου βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώςΜα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκαΑπ’ το τάγμα το ανέστιο των υβριστών. Λέω
Υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο ΈθνοςΠου δύναται λεοντόκαρδα ν’ αντιπαρατεθείΣους έξωθεν κίνδυνουςΣε Φράγκους κι ΑγαρηνούςΚαι αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία.
Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλασηΝα σχίζει όλη την Εγνατία οδόΚαι αντί για ονόματαΔιαιρέσεις σε σώματαΝα ’ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο:
Τα μουνιά καπέλα, οι πάρε τ’ αρχίδια μουΟι την Παναχαϊκή μου και τα χεζοβολιάΝα ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπαναΤου κώλου τα εννιάμερα κι οι γάμησέ τα
Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδεςΟι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοιΜε τύμπανα πιο κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδεςΤα κωλοτρυπίδια κι οι κλασομπανιέρες.
Τα μαλακιστήρια να βαράνε τις σάλπιγγεςΚαι τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολέςΝα ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν δυο οι μικροτσούτσουνοιΤο πόδι να βαράνε οι το στανιό μου μέσα
Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος με ύβρεις κοινότοπεςΟι άντε και γαμήσου οι παλιοπούστη και λοιπάΚαι αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοιΠου αυτά που λεν’ δεν είναι για να τ’ αναφέρω.Τέλος μπροστά μπροστά κι εν είδει παραστάτηΑγκαλιά η πουτάνα και το γαμώ τα παιδιάΚαι μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαροΝ’ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας.
Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατοΣτο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχήΣε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαιΣε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος.
Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαιΠου ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγήΔυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μουΚαι ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας
Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσειςΚάτω απ’ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητήΚι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατοςνα κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης.