O stohos | Ο στόχος
Το ύφος μου λίγο χαμένο,λίγο μελαγχολικό,Ίσως να φταίει αυτός που φταίει,ίσως να φταίω πάλι εγώΊσως εγώ κι αυτό που φταίει,να ‘χουμε κάτι τις κοινόΊσως να φταίμε και οι δυο μαςή κανένας απ’ τους δυο.Θέλω όταν φταίω να το λέω,να μπορώ να αντιληφθώ,Πως άμα κλαίω όταν δε φταίω,ίσως να φταίω και λίγο εγώ.
Ίσως κανένας μας δε φταίει,μπορεί να είναι όλα γραφτά,παιχνίδια να είναι όλα της μοίραςπου δεν αλλάζουν τελικά.Μα όσοι γκρινιάζουν κι αναστενάζουν,μήπως κάτι καλό συμβεί,με όλους τα βάζουν και σου φωνάζουν,«δεν είχα άλλη επιλογή».Μα ποιος θα σου πει τι είναι ωραίο,τι είναι σωστό και ηθικό,ποιος θα μου πει και τι να κάνω,τι είναι κακό και τι καλό.Άμα δεν μάθεις ν’ αγαπάςθα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ,
Να σ’ αγαπώ όποιος κι αν είσαιή όποιος θέλεις να είσαι εσύΘα με μισείς, θα μ’ εκδικείσαι,που θ’ αγαπώ τόσο πολύ.Κι όλους αυτούς που θα μ’ αγαπάνεθα μισείς τώρα εσύ,Όμως κι αυτοί κακία δεν κρατάνεκαι θα σ’ αγαπούν κι αυτοί.Θα ψάχνεις λοιπόν στα ίδια μέρηαπ’ την αγάπη να κρυφτείς,Ασφάλεια θα βρεις ξανά στο χέριαυτού που σου ‘μαθε να μισείς.
Και ίσως μια μέρα να ξυπνήσειςμε ύφος μελαγχολικόκι αντί το κενό σου να γεμίσεις,να ψάχνεις ποιος να φταίει γι’ αυτό.Που ήρθανε τα πράγματα έτσικαι πήραν άσχημη τροπή.Να σκεφτείς αυτός που φταίει κλαίει,και μήπως να κλαίει από ντροπή.Κι αν το κεφάλι σου το σκύψεις,το δάκρυ σου να μη φανεί.Κι άμα στη σκέψη υποκύψεις,ότι φταις και λίγο εσύ.Αυτό είναι μια καλή αρχή.