Tou hronou i eora
Σαν νά ’ταν σήμερα το χτες,και αύριο το τώραέτσι, βουβά, λικνίζεταιτου χρόνου η αιώρα
Στέκω στο σύνορο μπροστάπου νύχτα δεν διαβαίνειςγιατί ξυπνούν φωνές του χτεςπου δεν καταλαβαίνεις
Δεν έχει νόημα να ζητάςστο σύννεφο μην κλάψειστον ήλιο μη φιλήσει τη σκιάστον άνεμο μην τρέξει.
Ήταν εχθές, ήταν μετάή μήπως είναι τώραόταν το σύννεφο έκλαιγεκι ο άνεμος χυμούσεόταν ο ήλιος φίλαγεσκιά π’ αναριγούσε;
Εύχομαι να ’μαι έτοιμοςόταν θα έρθει η ώραγια να διαβώ το σύνορονα σπρώξω την αιώρα,
Κι ας σηκωθεί ο άνεμοςτο σύννεφο ας κλάψειφτάνει ο ήλιος να φιλήσει τη σκιάη μνήμη να φωνάξει.