To Garsoni

Σ’ αυτή τη γωνιά στην ίδια την θέσητα βράδια ν’αρέσει να κάθομαι μόνη,σ’ αυτή τη γωνιά εσύ μ’ είχες φέρεικαι κάποιο γκαρσόνι μονάχα με ξέρει.

Γι’ αυτό και μου κάνει συχνά τα χατήρια,σερβίρει όπως πρώτα τα δυο μας ποτήρια,μ’ ανάβουν τα φώτα και τ’ όνειρο σβήνει,αχ το `να ποτήρι γεμάτο έχει μείνει,μ’ ανάβουν τα φώτα και τ’ όνειρο σβήνειαχ το `να ποτήρι γεμάτο έχει μείνει.

Σ’ αυτή τη γωνιά στην ίδια την άκρηποιος κρύβει ένα δάκρυ, ποιος νιώθει ένα πόνο,σ’ αυτή τη γωνιά ξημέρωσα μόνηκαι κάποιο γκαρσόνι με σκέφτεται μόνο.