To pempto stoiheio (Το πέμπτο στοιχείο)
Είμαι κομμάτια γι`άλλη μια φορά με πνίγει η σκοτεινιάγουστάρω μόνος ξανά εδώ στου κόσμου τη γωνιάμ`ένα μικρόφωνο στο χέρι χύμα ραπάρωγια όσα άγγιξα και δεν μπόρεσα να πάρω
αν είν`η μοίρα μου να πνίγω τα όνειρα στο κρασίείναι πιο αντρίκιο να μ`αφήσεις μονάχο κι`εσύπου μ`ακούς να μιλάω χωρίς ειρμότώρα που μπέρδεψα το φόβο με χαρά και θυμό
δεν παίρνω πρέφα αν είναι νύχτα η μέραμα θα σε κάνω να ξεράσεις απ`τα ξύδια φοβέρααντέχεις; για να δω πόσο θα κάτσειςόταν φύγεις θα`σαι πίτα ποιόν θα σκιάξεις;
εμένα ξέχνα με φοβάμαι διαφορετικάφοβάμαι λόγια μου χαμένα και πράγματα μικράλιωμένος στο μυαλό μου θαλασσοπόρου χάρτηςχαμένος είμαι στο άκουσμα μιας μελωδίας σκάρτης
βλέπω τα πάντα θολά αυτό το βράδυβλέπω σαν φάρο τη φλόγα απ`το σημάδιξέμεινα μόνος μου παρέα με τα στοιχειάγνώρισα κι`άλλο το πέμπτο τη μοναξιά
μεγάλωσε η παρέα μας και γίναμε έξιστήνω παιχνίδι στο τραπέζι ποιός θ`αντέξει;ντροπή όνειρο σκοτάδι η φωτιάαν δεν αντέξω κι`εγώ πώς θα μπορέσει η μοναξιά
λες να είμαι τρελός η απλά μεθυσμένοςένας χαμένος ακόμα η απλά χαλασμένοςφτηνό το πιοτό σαν τη ντροπή μουτ`όνειρό μου η φωτιά στο σκοτάδι η ζωή μου
λες να φταίν τα στοιχειά που γίναν πιο πολλάλες να φταίει η παρακμή για τα παλιάκάποιος μου είπε γι`αυτούς που την έκαναν εχθρόπως θα στοιχειώνει τα όνειρά τους για καιρό
κι`όσοι κλεφτήκανε μαζί της μια βραδιάείχε τρυπώσει μες`το αίμα τους και την καρδιάόσοι την είδαν σαν μια γκόμενα καλήξυπνήσαν μόνοι τους σαν ήρθε η αυγή
όσοι γελάστηκαν και νιώσανε κοντά της σιγουριάτους κέρασε τα ψέματα μ`απλοχεριάξέμειναν μόνοι με τα στοιχειάκι`εκεί γεννήθηκε το πέμπτο στη σειρά η μοναξιά
Μοναξιά μου με γέρασεςμε σκοτάδι με κέρασεςφύγε μήπως ξαναδώπλάι μου ότι αγαπώ
Χάρηκα μπλέχτηκα το δρόμο μου έχασα μπερδεύτηκακαταστάσεις που δεν ανεχόμουνα ανέχτηκαένιωσα σαν κατακάθι από καφέ σε πάτο από φλυτζάνιμα και σαν ψάρι που δεν πιάστηκα στου ψαρά το πυροφάνι
με πιάνει με πιάνει με πιάνει με πιάνει με πιάνειδε μπορώ να`χω κλειστό άλλο το στόμα φτάνειπαίρνω κουράγιο απ`τον αλλιώτικο αέρα που ανασαίνωκαι το ριζικό μου έχω αρχίσει πια να το υφαίνω
πήρα πάρα πολλά μα κράτησες και πιο πολλά απ`τα μισάκαι να τα πάρω τώρα πίσω η καρδιά μου λυσσάφυσά αέρας προς τα`δω φέρνει τη μυρωδιά σουχτυπά σ`άλλο ρυθμό το νιώθω η καρδιά σου
ρεφρέν δε σου`βαλα να μη σου γίνω συνήθειαέτσι κι`αλλιώς απ`αυτά τα μισά λεν την αλήθειαόμως για πρώτη φορά σου τραγουδώ και να θυμάσαιπως μου αρκεί να ξέρω πως ήσυχη κοιμάσαι
Μοναξιά μου με γέρασεςμε σκοτάδι με κέρασες