Μαύρη Πεταλούδα
Α! πως μικραίνει η απόστασηκάτω απ' το φύλλο που πέφτει.Α! πως ο χρόνος σηκώνεταικαι φανερώνεται άδειος.
Πίσω, πίσω απ' τη σιωπή πνιγμένο πλοίο,νεκρό αντίο στην κουπαστή.Πίσω, πίσω απ' τη φωνή αδειάζει η σκέψηκαι ακούει τη λέξη να ηχορραγεί.
Μαύρη πεταλούδα παράξενη,μέσα στην ομίχλη διάφανη.Όποιος δε σε βλέπει ξεχνάκι όποιος δε θυμάταιμαύρο θάνατο κοιμάται.
Α! πως ηχούν τα βήματαμέσα στο άδειο τοπίο.Α! πως φυτρώνει στο χώμα,γεμάτο χρώματα, τραγούδι.
Κι όταν, όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα,πίσω απ' τα κάδρα της γιορτής,βγαίνειπάνω απ' τις χαρές, πάνω απ' τις σφαγές μας,πεταλούδα με τη φτερούγα να αιμορραγεί.
Μαύρη πεταλούδα παράξενη,μέσα στην ομίχλη διάφανη.Όποιος δε σε βλέπει ξεχνάκι όποιος δε θυμάταιμαύρο θάνατο κοιμάται.