Dio hronia kai dio vradia | Δυο χρόνια και δυο βράδια
Η μνήμη χαρακώνει το φακόπου τράβηξε το χώρο και το χρόνο.Στο σώμα ξανά τρέχει το νερόπου κύλησε στη λήθη και στον πόνο.
Και βγαίνεις απ’ τη θάλασσα γυμνήν’ αγγίξεις ό,τι έχεις ξαναγγίξει,να σμίξουνε ξανά οι ουρανοίεκεί που χαμογέλαγε η θλίψη.
Άσε να δω στο σώμα σουτα μυστικά σημάδια,που καίγανε το σώμα μουδυο χρόνια και δυο βράδια.
Η μνήμη χαρακώνει τον καιρόπου μοίραζε ποτήρια και τασάκια.Ο πόθος ξεκλειδώνει το θυμόπου έσκιζε κλειστά τα ραβασάκια.
Και βγαίνεις απ’ τη θάλασσα γυμνήνα βάλεις το στεγνό το φόρεμά σου,το κόκκινο που μ’ άρεσε πολύολόιδιο σαν τον άγριο έρωτά σου.