Patrida | Πατρίδα
Στης θάλασσας τη μοναξιά σ' απόμερο λημέριΠατρίδα έχω από φωτιά και σίδερο φτιαγμένημνήμες θολές σε συναντούν και σου κρατούν το χέρικάνουνε πως σε αγαπούν μα στήνουνε καρτέρι.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένητο βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένεικι αν το αμπέλι μαραθεί κι αν η ελιά λυγίσειμόνη θα ξαναγεννηθεί στον κόσμο να ανθίσει.
Γυμνοί μαζί μες στη βροχή, στην μπόρα και στ' αγιάζιμέσα στο καταχείμωνο ζεστό το χιόνι μοιάζει.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένητο βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένειτο βράχο κάνε μη χτυπούν στάσου ανδρειωμένη.