دەردی دووری، دەردی دووری کوشتمیدەردی وشیاری و سەبووری کوشتمی
یادی یارانی و وڵاتم ڕۆژ و شەولێ حەرام کردم قەرار و خواردن و خەو
خەمڕەوێنێک لێرە من ناکەم بەدیچۆن پەنا بۆ مەی نەبەم؟ ساقی! ئەدی
نابینم خاکی شارو وڵات و خۆمنابینم ناسیاو و دۆست و یاری خۆم
ڕوو لە هەر لایەك دەکەم نامۆیە بۆمنابینم جێژوان و کەونە لانی خۆم
شەو دەکێشم شەونخونی و بێ خەویرۆژ دەچێژم دەرد و داخی بێ ئەوی!
درد دوری، درد دوری مرا کشتە استدرد هوشیاری و صبوری، مرا کشتە است.
یاد یار و دیار ، روز و شبقرار و خورد و خواب را بر من حرام کردە است
غمخواری در این سرزمین پیدا نمیکنمپس چگونە میتوانم کە بە می پناە نبرم، ساقیا! مگر میشود؟!
شهر و سرزمین و خاک خودم را نمی‌بینمدوست و یار و آشنا را نمی بینم
رو بە هر سویی کە میکنم، همە بیگانە است از برای منمیعادگاه عاشقانە و کهنە سرزمین خود را نمیتوانم ببینم
شبها، دمساز من شب نخوابی و ناآرامی استو روز، نیز درد و داغ را بی او میچشم