Síðasta kveðjan
Kúrir um sína óskasteinaáfram uns ekkert amar aðvonar að þessi sé sú einaen hefur ekkert að segja um það
Áhyggjulaus um eigin framatónlist mun lækna ógróin sárfinnst eins og alltaf verði þér samaen hví falla þá þessi tár
Veslings hjartað mittverðuru þú mér að aldurtilaniðurdreginn þar sem enginn sértómarúmið þittleysist upp að morgni því aðþú getur gert hvað sem erog ég vona að kveðja mín komist til skila
Vindurinn lætur nú í sér heyraþungur veturinn togar í bjartsýnismannheldur að varla þoli hann meirahví kom þetta fyrir hann
Sumarið það kom ekki heldurlífið hefur svikið sinn góða sondaufur virðist nú hans vonareldurog nú er elding hans eina von
Veslings hjartað mittverður þú mér að aldurtílaNiðurbrotinn þar sem enginn sérTómarúmið þittleysist upp að morgni því aðþú getur gert hvað sem erog ég vona að kveðjan mín komist til skila