Vrohi | Βροχή
Βρέχει,έλα και κανε μου παρεα κι αγκαλιά,σώμα με σώμα,να μην ποτίζεται του φόβου μας το χώμακαι να ζεσταίνουν οι ανάσες την καρδιά·σκληρή η αλήθεια που τη λένε μοναξιά.Βρέχει,τους κεραυνούς και τις σιωπές ποιος τα αντέχει·πονούν τα λάθη μαζί με τα σωστά,τώρα πια.
Πες μου αν με αρνείσαι,ή η αγάπη μου είσαικι αν ακόμα σ’ έχω,να ξέρω αν ζω.Σαν παιδί που κλαίεικι η βροχή μου φταίει,σε αθωώνω για να επιζώ.Πες μου αν με σβήνεις,ή τη φλόγα πίνειςκαι μεθάς με μέναόπως εγώ.Μα άμα βρει μαχαίρι,το δικό σου χέρι,πως να κάνει ξέρειτο ένα, μισό.
Βρέχει,ο ουρανός είναι μεγάλος κι εχθρικός.Κάνω ένα βήμα,όμως ξανάρχεται του πανικού το κύμα·αλλάζεις χρώματα και κρύβεις κάθε φως,αν κάποιου άλλου τώρα είσαι θησαυρός.
Πες μου αν με αρνείσαι,ή η αγάπη μου είσαικι αν ακόμα σ’ έχω,να ξέρω αν ζω.Σαν παιδί που κλαίεικι η βροχή μου φταίει,σε αθωώνω για να επιζώ.Πες μου αν με σβήνεις,ή τη φλόγα πίνειςκαι μεθάς με μέναόπως εγώ.Μα άμα βρει μαχαίρι,το δικό σου χέρι,πως να κάνει ξέρειτο ένα, μισό.
Άκου,Είν’ η φωνή μου που παλεύει από κάπου,μέσα σου να ’ρθει, του πόθου συνεργός·πες μου πως