Xaramata(Χαράματα)
Χαράματα,στους δρόμους τριγυρίζεις,χαράζεις και το δέρμα που φοράς.Μόνη φωτιά η φλόγα που καπνίζεις,για τη χαμένη Ιθάκη σου ρωτάς.Ανόητος σου μοιάζει ο καθρέφτης,για έρωτες ανόητους πονάς.Δύο φορές απ'τη ζωή θα πέφτειςκαι δυο απ'την αρχή θα ξεκινάς.
Ξυπνά την ιστορία η Σαλονίκη1,κοιμίζει η Αθήνα το σφυγμό.Κι εγώ που σ'έχω χρόνια δεκανίκιστο στήθος σου κοπάζω τον καημό.Ο έρωτας φωτιά,νερό και χώμα,αλάτι στην πληγή το παρελθόν.Κι αυτό το αίμα που αχνίζει ακόμα,σαράκι στα θεμέλια των αστών.
Πατρίδα από σκουριά κι από διαμάντι,σεργιάνι2 από μαστίχα και ελιά.Σκοπιά στον εφιάλτη αυτού του Μάρτηπου κόλλαγε ελπίδα από παλιά.Γεννάει η Μακεδονία ιστορία,πουλιέται σε υπαίθριες λαϊκές.Και όλα όσα γράφουν τα βιβλία-παζάρι σε φασιστικές κραυγές.Πάει καιρός που αρρώστησες καρδιά μουκι ακόμα μια σε ρίξαν3 στον γκρεμό.Μα εμένα είναι στεγνά τα δάκρυά μου,είμαι ποτάμι δίχως γυρισμό.