Dromos makris ( Δρόμος μακρύς )
Δρόμος μακρύςμε κλειστά φώτα πορείαςσε τροχιά ευθανασίαςγια όσα πρόλαβες να πειςΜάτια βαριάμαύροι κύκλοι κι αϋπνίακαι να παίζουν στα ηχείαδιαπασών τα λαϊκά
Το παράπονο με παίρνειπου η αγάπη παρασέρνεικατευθείαν με πηγαίνειστην αυτοκαταστροφήΤο παράπονο με παίρνειπου η αγάπη παρασέρνεικαι για ό,τι μου συμβαίνειδεν υπάρχει επιστροφή
Τρεις το πρωίέξω πίσσα κι υγρασίασκοτεινή φωτογραφίαμοιάζει όλη μου η ζωήΛόγια πικράμ’έχουν κάνει πια τις νύχτεςνα περνώ απ’τις νταλίκεςκι απ’το θάνατο μπροστά