Flegomena asteria (Φλεγόμενα αστέρια)
Κάποιες στιγμές μοιάζουμε ξένοιμέσα στ’ αμάξι το μεσημέριμέσα στο δρόμο μεσ’ τη ροήπως να σ’ ακούσω μεσ’ τη βουή
Θέλω να θέλεις κάθε στιγμήπλάι σου εμένακι έτσι μπορείχρώμα ν’ αλλάξει αυτή η πόληήλιος να βγει ν’ ανοίξουν οι δρόμοιήλιος να βγει ν’ ανοίξουν οι δρόμοι
Εγώ ζητάω πολλά μα ξέρεις καλάπως δεν μπορώ ότι αγαπώνα το μοιράζομαι μ’ ένα κόσμο σκληρόθα σου φέρω φλεγόμενα αστέριαμέσα στη νύχτα ν’ απλώσεις τα χέριανα πιάσεις το φως κι’όλα αυτάγια να δεις πόσο νοιάζομαι
Σ’ ένα σταθμό του ηλεκτρικούμεσ’το ταξίδι του γυρισμούαπ’ τη δουλειά μέχρι το σπίτικάθε μου σκέψη θα σου ανήκειθέλω να σ’ έχω κάθε στιγμήνα μη τελειώνει να μην αρκείτρέμει η καρδιά το δρόμο της χάνειξέρεις το λίγο πως δεν της φτάνειξέρεις το λίγο πως δε μου φτάνει
Εγώ ζητάω πολλά μα ξέρεις καλάπως δεν μπορώ ότι αγαπώνα το μοιράζομαι μ’ ένα κόσμο σκληρόθα σου φέρω φλεγόμενα αστέριαμέσα στη νύχτα ν’ απλώσεις τα χέριανα πιάσεις το φως κι’όλα αυτάγια να δεις πόσο νοιάζομαι
Εγώ ζητάω πολλά μα ξέρεις καλάπως δεν μπορώ ότι αγαπώνα το μοιράζομαι μ’ ένα κόσμο σκληρόθα σου φέρω φλεγόμενα αστέριαμέσα στη νύχτα ν’ απλώσεις τα χέριανα πιάσεις το φως κι’όλα αυτάγια να δεις πόσο νοιάζομαιγια να δεις πόσο νοιάζομαι