Ta peristéria (Τα περιστέρια)
Άφηνε όλα αυτά τα χρόνια το κορμί τηςαπλώς να βρίσκεται εκεί και να υπάρχειKαι 'κείνο τόσα χρόνια είχε μάθει να ζεί,μαζί της...
Τα περιστέρια περιμέναν στην πλατείακάθε απόγευμα να τα ταΐσειΌμως απόψε η παράξενη κυρίαείχε αργήσει...
Μπήκε στο σπίτι της απότομα ο αέραςκαι όπως τίναζε από πάνω του τ' αστέριατην τρόμαξε και κάτι κρύα χέριατης δείχνανε το τέλος της ημέρας...
Από τότε όλα αυτά τα καλοκαίριαμπαίνουν στο σπίτι με μηνύματα στο ράμφοςαπό τον άλλο κόσμο πέρα από το βάθοςκάτι παράξενα πουλιάτα περιστέρια...
Αν σηκωθεί μέσα στον ύπνο σου ο αέραςκαι 'ρθεί στο τζάμι σου μπροστά και μουρμουρίζειπες του να πει μια ιστορία, τη γνωρίζει,την ιστορία με την ωραία και το τέρας...
Και 'γώ που χρόνια τώρα ζαλισμένοςγυρνώντας σπίτι μου περνάω απ' την πλατείααναρωτιόμουν λίγο πριν αφηρημένοςτι ν' απέγινε εκείνη η κυρία...