Το στοιχειωμένο σπίτι
Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτιτόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένοόσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένοπετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη...
Κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύατους τρόμαζε κι εκείνο τρομαγμένοέτσι όπως του 'χανε στην πόρτα καρφωμένοένα μεγάλο σιδερένιο Δεκατρία...
Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μουαυτή η πόρτα ήταν για χρόνια σφραγισμένηπίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένηπαραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου...
Μην τη φοβάσαι την αράχνη που 'χει φράξειτόσα παράθυρα που κάποτε κοιτούσανέξω στο δρόμο τους ανθρώπους που περνούσανμη με ρωτάς που το 'χει βρει τόσο μετάξι...
Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτιτόσα δωμάτια, τόσα χρόνια τόσο άδειαγέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες του σημάδιαγέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη...
Ποιος να 'χει τώρα το κλειδί που να το κρύβεισε ποιου χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτηποιος να 'ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζειμέσα απ' το δάσος σ' αυτό το σπίτι...
Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μουάπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σουμπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσουνομίζω σ' έχω ξαναδεί στα όνειρα μου...