Ζήλεψε η Πανσέληνος
Ζήλεψε η πανσέληνος το φως σουκαθώς σε είδε αυτό το βράδυ στο μπαλκόνι.Ήτανε πιο χρυσά από εκείνης τα μαλλιά σουήταν η λάμψη πιο μεγάλη η δικιά σου.
Σου είπε γλυκόλογα σε τράβηξε κοντά τηςκι εσύ έκανες φτερά να πας στην αγκαλιά της.Σου έκανε μάγια να μη σκέφτεσαι κανένα,ούτε την αγάπη σου, ούτε και εμένα.
Πανσέληνο σε γέννησα και ήσουνα δικιά μου,τρεις μέρες μέλι τάιζα τις μοίρεςνα τις γλυκάνω για να μην ζηλέψουν, φως μου,που απ' τη Σελήνη τις χρυσές σου μπούκλες πήρες.
Κορίτσι μου, μην ήσουνα το ταίρι της Σελήνηςκαι δε σε άφησε κοντά μου άλλο εκείνη.Εγώ που σκέπασα πηγάδια κι έκρυψα δηλητήριαπώς να σε κρύψω απ' της ζωής σου τα μαρτύρια...
Με μια σαΐτα μαγική τρύπησες την καρδιά σουκι έριξες στο αίμα σου τη λησμονιά του κόσμουκι όσο κι αν έκλαψα, κι όσο κι αν φώναξα δε μ' άκουσεςμονάχη το ταξίδι αποφάσισες, κι έφυγες φως μου.