Ta logia kai ta hronia ta hamena (Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα)
Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένακαι τους καημούς που σκέπασε καπνόςη ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμέναΚι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μέναήταν σε δάσος μαύρο κεραυνόςκι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα
Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνιακαι σε χαμένους κήπους του Θεούκι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνιαμε τα χαμένα λόγια και τα χρόνιαεκεί που πρώτα ήσουνα παντούκαι τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια
[Ρεφρέν]Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσειστον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιάκι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσειΣτο τέλος της γιορτής να τραγουδήσειαυτός που δεν εγνώρισε γενιάκαι του καημού την πόρτα να χτυπήσεικαι του καημού την πόρτα να χτυπήσεικαι του καημού την πόρτα να χτυπήσει
Δεν ήτανε ρολόι σταματημένοσε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικόοι δρόμοι που με πήραν και προσμένωΤα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένωμε τους ανθρώπους που 'δαν το κακόκαι το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνοθερίζει την αυγή ωκεανόμαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμοΚι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,σημάδι μυστικό και ριζικόπως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον κόσμο
[Ρεφρέν]...